Dubbelgedopte tuinboontjes van eigen grond. Heerlijk. Ik kan hier nu een heel verhaal gaan houden over hoe geweldig pedagogisch verantwoord het is om kinderen te leren waar hun eten vandaan komt enzo. Allemaal heel interessant, maar niet het punt dat ik wil maken. Het punt is dit: Zelf doppen maakt rauwe bonen zoet. Echt waar.
We zaten van de week nog even in de tuin te genieten van de avondzon. Ik pakte de bak met zelfgeoogste boontjes erbij en begon te doppen. Ik wist dat het niet lang zou duren tot de vraag komt: mama, mag ik er ook een doen? Want, zo gaat het altijd. Natuurlijk mag je dat. Uiteindelijk zaten we met z’n allen heel idyllisch boontjes te doppen. Het had zo een scene uit ‘Het kleine huis op de prairie’ kunnen zijn. De violen zwelden nog net niet aan.
Kinderen vinden dit soort ‘echte’ dingen geweldig. Wat is de peul zacht van binnen he, het lijkt wel een bedje voor het boontje. En mooier nog, ze lusten ze dan ook. Als ik de boontjes zomaar op tafel had gezet waren ze zeer waarschijnlijk bestempeld als drakensnotjes, niet geschikt voor menselijke consumptie.
Vandaag hadden we ze gekookt en het laatste velletje er ook afgehaald. Dubbel gedopt dus. Citroen, olijfolie, peper, zout en een beetje parmezaanse kaas eroverheen geraspt. Ze mochten het zelf doen en proeven of er nog meer van dit of dat bij moest. De schaal was al leeg voordat we aan tafel gingen.
Lekker spelen met je eten dus.
